Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή.

Η συλλογική μνήμη και τιμή στα γεγονότα και στους αγωνιστές του Πολυτεχνείου είναι
η αταλάντευτη συνέχιση των αγώνων. Στις μέρες μας η νεολαία βρίσκει μπροστά της πάλι τον” τοίχο” μιας πολιτικής των λίγων ,των εκλεκτών, της χάραξης νέων συνόρων που σχεδιάζονται με αίμα πάνω στον χάρτη των συμφερόντων .Με σφοδρότητα ,απροκάλυπτα οι επιχειρηματικοί κολοσσοί και οι κυβερνήσεις τους ,στο βωμό του χρήματος, εξαφανίζουν χώρες, λαούς .Η παιδεία ,οι αρχές και οι αξίες αποτελούν εμπόδιο για την πλήρη υποταγή και την κοινωνική οπισθοχώρηση. Όμως οι νέοι βρίσκουν πάντα την χαραμάδα της Ιστορίας…